Siem Reap

Voor het eerst in een tuktuk. Normaliter loop ik altijd naar mijn bestemming. Maar dit was net te ver weg dacht ik. Dat viel uiteindelijk wel mee maar voor 3 dollar was ik weer een hobbelige ervaring rijker. Superrustig hostel gevonden net buiten de stad. Lekker dichtbij de Angkor Wat tempels. Snel mijn stinkende was naar de wasserette gebracht. Hoort erbij. Met de enige mensen in mijn hostel weer richting het centrum. Voor een snelle sightseeing en een goede maaltijd. Voor het eerst de insectenkraampjes gezien. Erg interessant maar nog niet dapper genoeg om een gefrituurde sprinkhaan, scorpioen of zelfs een slang te eten. Snel door voor een ijsje. Beter plan!! Geprobeerd een scooter te huren maar wat deed die vrouw geheimzinnig en moeilijk. Iets met politie en scooters huren zou verboden zijn in de stad. Ik had geen idee waar ze het over had maar 20 minuten later met een fiets en alvast een busticket het reisbureau weer verlaten. Terug naar mijn hostel was 5 minuten fietsen. Praatje gemaakt met de eigenaresse en haar hondje geknuffeld. Wat was mijn plan voor de volgende dag. Ik had een fiets en verder geen idee. Wat rond gefietst in de stad en geëindigd bij Angkor Artisans. Een organisatie die jongeren een kans geven zich te ontwikkelen tot kunstenaren in verschillende disciplines. Superleuk om te zien en met een student als gratis tourguide ook nog eens goed geregeld. Vervolgens kon je van daaruit gratis mee met een bus naar de Silkfarm. Waar ze zelf de zijdewormen kweken en het hele proces tot de prachtige zijde saaltjes en jurken laten zien. Wat een werk is dat!! Een fabriek waar alleen maar meiden werken. In oncomfortabele houdingen de hele week gasgeven om het prachtige eindproduct wat wij graag zien te realiseren. Weer met het busje terug naar de stad. Wat rond gefietst en met tegenzin op zoek naar een reisbureau voor mijn ticket voor Angkor Wat. Waarom die tegenzin dat wist ik niet. Ik voelde me verplicht om te gaan en had eigenlijk helemaal niet zo'n interesse in de tempels en de ruïnes. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom niet. Maar ik zat daar en dacht "dit moet anders kunnen." En dat kon. Je kunt met een klein vliegtuigje over de tempels en de stad heen vliegen. Een duur maar een niet alledaags dingetje. Ik houd wel van niet alledaags. Na lang wikken en wegen, aangezien ik niet van duur houd, besloten om het toch te doen. De volgende dag zou ik gaan vliegen. Superspannend. Savonds naar het jeugdcircus geweest. Echt onwijs tof. Allemaal kansarme kinderen die de kans kregen om zichzelf te ontwikkelen in de performance arts. Het was tof om te zien hoe goed ze waren op jonge leeftijd. Daarna op tijd naar bed. De volgende naar het War Remnants Museum. Dit was even wat anders dan het museum in Saigon. Dit was een klein openluchtmuseum ter grootte van een voetbalveld met tourguides die allemaal slachtoffer waren van de oorlog of van de landmijnen die nog steeds elke dag slachtoffers maken. Mijn gids was een man die op 13 jarige leeftijd verplicht voor de Khmer Rouge moest vechten. Het museum zelf stelde niet veel voor, maar zijn verhalen en zijn piepende beenprothese maakte het onvergetelijk en heel beladen. Wat een ellende. Laat dit een les voor iedereen zijn. Het land is niet meer in oorlog maar west en oost cambodianen verwijtten elkaar nog wel het een en ander vertelde hij met een gebroken hart. Zoveel slachtoffers en ellende heeft het land nooit gekend en voelt nog altijd beschadigd tot op de dag van vandaag. Na enkele dagen constant met mijn neus op de feiten gedrukt was het tijd voor leuke dingen. Vliegen. Jippie. Ze zouden me oppikken bij het hostel. Dus ik zat zenuwachtig en braaf te wachten. Ze waren 1.5uur te laat. Maar ik kon toch nog de lucht in. Tegen zonsondergang was ik in de lucht. Het was zo waanzinnig tof. De tempels zagen er van bovenaf heel bijzonder uit. Mijn russische piloot was amper te verstaan maar ik glimlachte van oor tot oor de gehele rit. Met mijn raampje open genoot ik van elk uitzicht en de harde wind die de cockpit in suisde. Ik voelde me de koning te rijk. En weer met beide benen op de grond een gelukkig mens. Wat een waanzinnig laat verjaardagscadeau was dat. Thanks everybody!!!!

's Avonds tevreden naar bed en 's morgens vroeg op voor de bus naar Kratie. Alweer de laatste bestemming van Cambodja.