Phnom Phen

De bus van Sihanoukville naar phnom phen was niks bijzonders en kwam aan rond 16h. Gsm leeg. Camara leeg. Mp3speler leeg. Ouderwets met de reisgids een hostel gevonden. Wat een smerige zooi. Maar ik had al betaald. Een nachtje zou ik blijven en dan snel weg naar wat anders. Savonds wat rond gelopen. Gegeten bij een ander hostel. Korte wandeling langs de vieze stadsboulevard om vervolgens om 21 uur naar bed te gaan. Jippie. Op de 3de etage in een stapelbed. De 4de etage was het dakterras waar ze tot 2 uur muziek gingen draaien. Wat een ellende. Smorgens vreselijk chagerijnig uitgecheckt om 7 uur en via internet een beter hostel gevonden. Daar kon ik om 8 uur al inchecken. Via hen gelijk een scooter gehuurd. Op naar The Killing Fields. Ik was toch al op en in een topbui. Met een omweg het museum gevonden. Een nederlandse audio guide gekregen en lopen maar. In de brandende zon. Luisterend naar vreselijke verhalen. Wat een geschiedenis. Wat een ellende in de wereld. Overal is er wel iets. Ik vond het heel indrukwekkend. Was vooral goed om te zien dat ze hun best doen om dit nooit te vergeten. Projecten zijn in volle gang om alle jeugd dmv schoolexcursies constant te blijven bijscholen over deze vreselijke geschiedenis. Van daaruit richting Tuol Sleng. Het S-21 gevangenismuseum in een voormalige school. Van te voren even snel een lokale lunch naar binnen gewerkt. Dit museum was iets rustiger en makkelijker te vinden aangezien het midden in de stad ligt. Het gaf mij in eerste instantie niet de indruk een gevangenis te zijn door de prachtig aangelegde tuin in het midden. Deze datteerde nog uit de tijd dat het een school was. Ook hier een audio guide gekregen. Wat een fijne manier is om door een museum te lopen aangezien ze geen borden gebruiken en je alles op je eigen tempo en in je eigen volgorde kunt afleggen. Ze proberen je door middel van foto's een beeld te geven van hoe het hier was. Fotos van vermoordde mensen. Van lachende soldaten. Van gevangenen met baby's. Van jonge kinderen die ze vormen tot emotieloze gevangenisbewaarders. Foltering en ondervraging stonden centraal. En constante overplaatsing naar The Killingfields. Het was barbaars. En dan te bedenken dat voor dat de Khmer Rouge de boel overnam dit gebouw niks meer was dan een grote onschuldige school waar elke dag gelachen werd. Na lang genoeg bij deze ellendige periode te hebben stil gestaan tijd voor wat mooiers. Een kleine tour gemaakt langs wat parken, het Royal Palace terrein en de boulevard. Een kort bezoek aan het Nationaal museum waar ik eigenlijk veel te moe voor was. Daarna in mijn hostel een dutje gedaan. 's Avonds op het dakterras een hapje gegeten. Een paar toffe mensen leren kennen en uiteindelijk tot 1 uur kaartspelletjes zitten spelen. Daarna gauw naar bed want Phnom Phen was alweer ten einde gekomen. De volgende ochtend zou ik vroeg vertrekken met de bus naar Siem Reap. Nog meer oorlogsmusea en de tempels uiteraard.